Λοιπόν, αυτό ήταν, ξεκινήσαμε χθες, και έχω ανάγκη σήμερα, τώρα, λίγο πριν την δεύτερη παράσταση μας, να αφήσω εδώ, δημόσια, μερικές αράδες και άλλα τόσα ευχαριστώ από καρδιάς. Αυτό το απροσδόκητο εγχείρημα, η «στρίγγλα», μόλις χθες πήρε την πρώτη του ανάσα. Κι αν ξύπνησα με κάποιους είδους βεβαιότητα σήμερα, είναι ότι οι ιδέες δεν είναι για τα συρτάρια.
Σε ένα κατάστρωμα, από Ρόδο για Σύμη, τον Αύγουστο του 21, είχα πάρει μαζί μου το συγκεκριμένο έργο σε έναν γάμο πολύ φιλικό, που κανέναν σημειολογικό συσχετισμό δεν παρουσιάζει με την πραγματικότητα. Εντελώς αυθόρμητα, ξέρεις, αυτή η ανάγκη να έχεις κάτι μαζί σου να διαβάζεις και πιάνεις και πετάς ασυνάρτητα βιβλία μέσα στο σακίδιο σου επειδή απλώς βιάζεσαι.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μετά την πρώτη ανάγνωση, σημείωσα στο τετράδιο μου ορθά κοφτά, με γράμματα κεφαλαία, που συνήθως τα φοβάμαι, το εξής: «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΤΡΙΓΓΛΑ ΟΣΟ ΛΕΝΕ». Αυτή ήταν η αρχή. Ύστερα, λίγο στα κρυφά, το κείμενο, η έρευνα. Μια πρώτη ιδέα για μια διασκευή για τέσσερις και ύστερα πάλι παύση. Χρόνος εδώ. Χρόνος εκεί. Ξανά έρευνα. Πως; Γιατί; Με ποιον τρόπο; Ξανά γιατί; Γιατί σήμερα; Γιατί τώρα; Απλές καθημερινές διερωτήσεις. Ψέματα. Του ιατρού.
«Πάμε να το πάρουμε πάνω μας κι ό,τι βγει.» Ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Αυτό ήταν το πρόσταγμα λίγο πριν ξεκινήσουμε με την Αναστασία. Η διασκευή για δύο. Η δραματουργική επεξεργασία. Οι πρόβες στο Ωδείο, στο Παγκράτι, στην Αεροπαγίτου. Τα τηλέφωνα δίχως τέλος και τα «λαπέν» που μας είχαν οι μαμάδες μας. Κι όλα ήρθαν, όλα έγιναν, κούμπωσαν. Όλα έδεσαν. Μόλις χθες. Όχι δεν έπαιξε άγχος. Κι άλλο ψέμα.
Η ευρηματική συνεργασία με την Αλέγια και πώς θα ανακυκλώσουμε μια προηγούμενη σκηνογραφική μελέτη, με τρόπο νέο και διαφορετικό. Τα ρούχα μας σταυρόλεξο. Χαρά απροκάλυπτη να έχεις ρόλους να παίζεις. Ο Γιάννης που για κίνηση ήρθε και συγκίνηση βρήκαμε. Το μουσικό σύμπαν του Μίμη και τα μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα, με σουβλάκια, να επινοήσουμε λύσεις σωστές.
Ο Γιώργος, το κρύο την ημέρα της φωτογράφησης, τα ατελείωτα βράδια, η διαλογή και ο χρόνος για το αποτέλεσμα σε χρόνο που του πρέπει. Η Ζωή, τα φώτα, η θερμή ανταπόκριση της, το κρέμασμα, το χαμηλό μας το ταβάνι και το χρώμα το μπεζ. Ο Κωνσταντίνος και η οπτική μας ταυτότητα, κι εγώ με ένα ζευγάρι κέρατα να κόβω βόλτες στην Αθήνα. Η Ευαγγελία και η εκπροσώπηση μας. Όλα εντάξει; Όλα έτοιμα. Το μπουμπουνάμε. Μαζί και κοντινοί μου, για την υποστήριξη, και τη διάθεση, και όλα.
Και ο Βαγγέλης, το μάτι μας το τρίτο. Η ψυχραιμία και η ακεραιότητα του ακριβώς τη στιγμή που μπήκε στην πρόβα μας. Πολύτιμες ανάσες πολλαπλών χρήσεων, κυριολεκτικά. Έπρεπε και να παίξω, και πόσα κομμάτια να γίνεις; Το ευχαριστώ είναι λίγο, και το ξέρεις, και το λέω ξανά και εδώ.
Αν περάσεις μια βόλτα, Δευτέρα και Τρίτη εκεί θα είμαστε, στις 21:15, στο θέατρο ΕΛΕΡ– Ελένη Ερήμου. Ελπίς και Έρως. Και θέλουμε να περάσεις, και νιώθω ότι θα διασκεδάσεις. Αυτό θέλουμε.
Και κάτι ακόμα, το θέατρο, οι εγκαταστάσεις, οι άνθρωποι και η διάθεση τους, η Βίκυ, ο Ρωμανός, ο Δημήτρης. Ναι, όχι δεν είναι δεδομένο. Δεν είναι προσεγμένα πάντα τα πράγματα, ούτε και σε θέση σωστή.
Αυτά, είπα πολλά, και πρέπει να πάω να ετοιμαστώ,